Taake

Dei vil alltid klaga og kyta,
At me ganga so seint og so smaatt;
Men eg tenkjer, dei tarv ikkje syta:
Me skal koma, um inkje so braadt.
Ja, det skyt ikkje fram, so det dunar
(Som no ingen kann undrast uppaa);
Men det munar daa jamt, ja det munar,
So det stundom er Hugnad aa sjaa.
Lat det ganga fram, lat det siga!
Berre eitt eg ynskjer og bed:
At me inkje so h?gt maatte stiga,